Met de voeten op aarde

Hallo allemaal,
We kwamen hier maandag aan na een lange vlucht via Frankfurt, Abu Dabi en Kathmandu. Het vliegveld van Kathmandu zorgde meteen voor een eerste duik in onze nieuwe realiteit: Niet veel groter dan het station van Zottegem en bijlange niet de infrastructuur :).

Nadat we wonderwel onze bagage recupereerden werden we buiten omzwermd door honderden taxi chauffeurs. gelukkige stond daar ook een hartelijke delegatie van Saraswati Sadan tussen. Herwig, de projectleider van Saraswate Sadan en Sarmila, vloog ons om de nek en we kregen er meteen een mooi welkoms sjaaltje om de nek.

Hij sleurde ons uit de menigte en leidde ons weg uit de chaos, waar twee busjes klaar stonden om ons 20km verder naar Kathmandu te brengen. De trip verliep op zijn minst chaotisch - of laten we dit vanaf nu de Nepali way of life noemen. De facto rijden ze hier links maar in de praktijk wil dit zeggen dat men maximaal de weg gebruikt. Bij elke frontale confrontatie van twee wagen - zowat elke 10sec - kruisen de tegenliggers elkaar rakelings langs links en claxonneren ze de ziel uit hun lijf. Mijn haar sloeg eensklaps drie tinten grijzer uit.

Voor de mensen die vertrouwd zijn met het Chinese verkeer : 'Dat was echt peanuts kerels' :)
Wonderwel zonder slachtoffers raken we heelhuids tot aan de poorten van Bakhtapur en belanden in een andere wereld.

Bakhtapur is een van de drie koningssteden van Nepal en werd in tegenstelling tot Kathmandu in hun originele staat bewaard en op sommige plaatsen heropgebouwd. Dit bruisende stadje barst van de tempels en is zowat volledig opgetrokken uit terra cotta woningen en winkels. Je waant je er een paar honderd jaar terug in de tijd. En zeker duizenden kilometers van huis want geen blanke te bespeuren. Dat hebben we wel mogen merken want deze eerste dagen worden we vaak nog onbeschaamd aangestaard en nagekeken. Maar dat kunnen we hen moeilijk kwalijk nemem gezien we zelf ogen tekort komen om al dit op te slaan. We proberen hoor, maar soms heb ik nog steeds het gevoel vanop het dak van onze herberg naar een prentkaart zitten te kijken. En ik heb zo een vermoeden dat het nog wel even zal duren voooraleer we echt weer met onze voeten de grond raken. Zolang zweven we door de straten en steegjes!

Namaste (ik groet de god in jou)

tom