Afscheid van een zusje...

Dag allemaal,

Afscheid nemen is iets universeels...afscheid nemen van een famlielid en die gevoelens kunnen delen met mensen is intens. Het schept een band... Ik heb een herdenkingsceremonie mogen meemaken van het zusje van Soennita. Het zusje, 8 jaar, is 1 van de kinderen van het project van Herwig. Vorig jaar is ze gestorven, Herwig was toen op weg naar Nepal en kwam juist te laat om afscheid te nemen...

Nu een jaar later is op een mooie manier herdacht. Alle kinderen kwamen samen met Herwig, Ranjana (de leerkracht) , en wij samen bij de tempel van de god Krishna. Op de trappen van de tempel werd de foto van het meisje gezet en mooi versierd. Twee priesters zongen en speelden muziek. Ik zat samen met de kinderen neer op matjes op de grond. We kregen elk een schaaltje, gemaakt uit bananenbladeren met daarin een rode bloem, een beetje rode kleurstof, wierookstokjes, een aardewerkpotje met olie en een lontje erin en tenslotte een klein papiertje. Op dat papiertje konden we wensen opschrijven voor een overledene die je goed kende of voor het meisje zelf...

Het had iets mystieks met de rokende wierookstokjes, geprevel van de leerkracht en gezang van de priester.
We moesten rechtstaan en gingen met het schaaltje in onze hand naar de rivier, die naast de tempel lag. Over deze rivier waren de assen van het meisje vorig jaar uitgestrooid. De brandende kaarsjes werden op een steen aan de oever van de rivier gezet. De schaaltjes met onze boodschapjes, rode kleurstof, bloem en wierookstokjes werden een voor een op rivier gezet. Tientallen schaaltjes dreven op de rivier... en dreven mee met de stroming naar ongekende oorden...We keken ze na tot we allemaal van de horizont verdwenen waren... Een mooi en emotioneel gebeuren...ik werd er helemaal stil van...Het leven op de brug boven ons ging gewoon door te gaan, hoewel bij ons de tijd leek stil te staan... Nadien keerden we terug naar de tempel. De priester deelde aan ieder van ons twee suikerkristalletjes uit. Hij had ook een bloem vast; we kregen elk een bloemblaadje van deze bloem en moesten dit in ons haar steken, als teken van verbondenheid.Ik zag dat Soennita haar zusje miste, ze kreeg van Herwig een foto van haar zusje mee.
En zo keerde iedereen terug naar eigen huisje... met Soennita en de andere meisjes hebben we die namiddag nog een leuke bergwandeling gedaan en honderduit gebabbeld! Haar zusje heeft grenzen en deuren geopend...!