Op naar de laatste week

Na drie weken verhaaltjes lezen, vertellen, uitbeelden en analyseren zijn de kinderen van ons projectje klaar om de stap te zetten naar het toneel. We kozen ervoor om hen het verhaal van roodkapje in een nieuw/Nepalees jasje te steken.

Tijdens een brainstorm sessie twee dagen geleden, vierden ze hun rijke fantasie bot om onze klassieker: roodkapje werd Little red Ribbon, de wolf is plots een Yeti (jaja, dat stelden ze zelf voor) en de jager niemand minder dan een befaamde sherpa. Het verhaal speelt zich van nu af aan af in deze kathmandu vallei en de omliggende bergen.

Sinds gisteren staan we elke dag om 6h op om samen met de kinderen het stuk in te oefenen. De improvisatie sessie van de eerste dag monde uit in een heus rollenspel en langzaam maar zeker krijgt hun stuk vorm. We geven wat tips over hoe ze op het toneel moeten staan, hoe expressiever uit de hoek te komen en hun stem te gebruiken.

Dag na dag zien we hun stuk alsmaar meer vorm krijgen en deze kinderen openbloeien.

(Noot: We kregen veelvuldig tips hiervoor van Chris De Saveur - geroutineerd acteur/regisseur van toneelkring 't Rad uit Zottegem - en Thessy Moerenhout - was actief bij Mechels Miniatuur Theater/ televisie/film en geeft nu les aan het conservatorium in Mechelen- Een dikke merci hiervoor aan beiden! Jullie inbreng was echt verrijkend alsniet onmisbaar!)

Verzopen

Na twee weken hard werken in hun school en deelnemen aan ons na-schools projectje hadden de kinderen van Saraswati Sadan - ons moederorganisatie - wel een adempauze verdiend. Samen met een hele rits Belgen die hier verblijven, nam Herwig (project leider van S.S.). de kinderen op uitstap mee! Gezien we de meeste kinderen reeds goed leerden kennen, was het de uitgelezen gelegenheid om hun families te leren kennen. De kinderen regelden het vervoer (geen sinecure in tijden van olie-schaarste hier), Herwig zorgde voor pick nick en de Belgen trokken de stad in om sportmateriaal te kopen als geschenkje voor de S.S. .

Juni tot augustus betekent in Nepal: Regen Seizoen. De hele dag lang een verzengende hitte en zo rond een uur of vier gaan de hemelsluizen open... De regen valt er met bakken tegelijk uit en laat de stad weer toe even tot adem te komen na de uitputtende hitte. Vandaag kregen we echter een prachtig staaltje van Nepalese wisselvalligheid:

Op deze dag die de dag voor deze kinderen moest worden kwam de regen al van s morgens met liters tegelijk uit de lucht vallen. Maar dat kon de pret niet bederven: we sprongen de bus op en bezochten even buiten Kathmandu een uniek bedevaart waar de pelgrims een liggend Vishnu-beeld vereren. Daarna nog langs Pashupatinat waar naast een lijkenverbranding ook een prachtige tempel te bekijken viel. En nog steeds viel de regen met bakken uit de lucht. We schuilden, plensden en maakten er ondanks de regen een onvergetelijke dag van.

De busrit heen ging gepaard met vrolijke liedjes ('prachtig' Titanic-duet van mezelf met Ranju) en de terugrit met zacht gesnurk (nee, niet van mij) en fijne babbels over liefde, plezier en verdriet. Het leven dus....

Precies dat maakt deze reis zo bijzonder. Dag na dag leren we de mensen hier beter kennen.(Bij sommige zijn we al kind aan huis) Toch, beseffen we dat we deze wereld nooit helemaal zullen begrijpen... Maar deze poging alleen al belooft een van de meest boeiende ervaringen ooit te worden.

Tom

Monkey See, Monkey Do!

Nu ongeveer een jaar geleden bezocht Anneke voor het eerst Bakhtapur en leerde tijdens haar verblijf de straatjongen Ram kennen. Ram leeft als 15 jarige alleen in een kamertje in bakhtapur en probeert hier elke dag opnieuw niet alleen genoeg geld te verdienen om te overleven, maar ook zijn straatarme familie te onderhouden die in een dorp op het platteland woont.

Zijn leven leest als een drama en verschilt weinig van dat van de vele andere kinderen die hier door de straten dwalen: nadat zijn oudere zusje en jongere broer overlijden raken de ouders aan lagerwal, vader drinkt en krijgt gokschulden, wordt achterna gezeten door schuldeisers en moet naar het platteland vluchten. Daar valt zo mogelijk nog minder te verdienen dan in de stad. Ram ziet als enige oplossing om zelf naar de stad te trekken en geld voor zijn familie te verdienen.

Sinds enkele jaren verdient hij de kost door toeristen en bezoekers rond te leiden. Zo liet hij ons ook de eerste dag met de binnenstad van Bakhtapur kennismaken. Hij spreekt ondertussen vloeiend engels en leidt ons als volleerde gids door de stad, weet alles te vertellen over de geschiedenis van de stad en timmert zo aan zijn eigen weg.

Afgelopen zaterdag nam hij ons op sleeptouw naar Swajan Bonath waar een van de meest indrukwekkende Boedhistische stupa's - tempels - te vinden is. Ram had ons verteld over zijn drie broertjes - Rajendra, Surya en Sankar - en vertelde terloops hoe zij steeds over die plaats praten..... het leek ons een leuk idee om ook zijn drie broertjes op een leuke dag mee te nemen.

En dat werd het: Na een helse rit naar Kathmandu werden we door een minibusje aan de voet van deze pelgrim tempel gedropt. Honderden meter hoger torende de stupa uit boven Kathamndu en het werd meteen duidelijk dat we het stevige ontbijt van die ochtend best zouden kunnen gebruiken. Zo vroeg op de dag was het er best wel kalm en konden we in alle rust beginnen aan de de klim naar de top. Tijdens de lange rit hadden we de kans gekregen om de schuchtere broertjes beter te leren kennen - ook nepalese jongetjes zijn gek van auto's en fietsen - en voor we het wisten stormden we hand in hand de honderden trappen op die naar de tempel leiden. Onderweg lieten we ons entertainen door de bavianen die de tempel bevolken, maar op een veilige afstand want de apen waren alles behalve schuchter en schrokken er niet voor terug om uit te halen. De klim ging gepaard met de nodige adempauzes hoor.... Maar was het meer dan waard want boven wachtte ons een uitzicht uit de duizend....

Zo ver ons oog rijkte werden we omgeven door een lappendeken van huizen, schuurtjes en krotten, afgezoomd door het ons omringende gebergte. Als we al onder de indruk waren door de chaotische drukte in de stad zelf dan moesten we wel eens goed slikken bij dit indrukwekkende panorama.... Aan onze voeten leefden 10 miljoen mensen. Naast onder en boven elkaar... Stel je even voor dat je iedere belg op een groot marktplein zet en dan vanuit de kerktoren een kijkje neemt..... Je zou je van minder even heel klein voelen.

Ook voor de kinderen was dit een hele belevenis! Ram toonde ons waar hij jaren geleden met zijn ouders geleefd had. De jongens schaterden het uit bij het zien van elke aap en ook wij pikten een stevige brok cultuur mee tijdens ons bezoek. Maar ik denk wel dat ik voor ons allemaal kan spreken als ik zeg dat de lachende gezichtjes van de jongetjes de dag voor ons wel heel bijzonder maakten. Uitgeteld keerden we terug naar Bakhtapur... Rajendra viel in slaap op An's schoot en ook Surya en Rajendra zaten te knikkebollen...

Wij keerden terug naar onze mooie koele kamer terwijl Ram zijn broertjes te slapen legde in zijn piepkleine groezelige kamertje... . Maar in tegenstelling tot de vele dakloze kinderen in deze stad slaagt hij er wel in om zijn lot te verbeteren...

Tom

Kleine overpeinzingen

Een weekje voorbij, hier in Bhaktapur. Heel leuk, we leren hier veel mensen kennen; we zijn al uitgenodigd geweest bij een familie in Bhaktapur. We zijn naar een andere famlie geweest in de bergen, een uur wandelen in de blakende zon en terug gekomen, in de gietende regen. Ik had niets bij voor de regen, dus kwas nat van kop tot teen. twas wel uitkijken zo in de bergen en afdalen met kleine modderstroompjes, maar iedereen is veilig en wel terug in het dorp geraakt. We zijn allemaal daar zo hartelijk ontvangen met geschenkjes en lekker eten...Dan zie je ook hoe arm de families zijn, alle huisjes uit leem,met geen stromend water en amper elektriciteit...een paar houtblokken waar ze op koken, als ze geluk hebben bezitten ze een koe voor melk of een paar kippen voor eieren... toch hebben de mensen hier een trots, vooral de vrouwen blaken van schoonheid en trots met hun mooie, altijd nette sari s en kurta s, hun oorbellen.armbanden en tika s...en dan s avonds terugkeren naar mijn kamer dat ook nog redelijk basic is, maar helemaal niet te vergelijken met de dorpjes in de bergen....

groetjes
Annelies

Eerste spelactiviteit

Hey,

Nog gauw effe ons blog aanvullen en dan hup naar het klasje voor ons eerste echte activiteit met de kinderen.1 voor 1 kwamen ze het klasje binnen! Er kwamen zo een 15-tal kindjes opdagen.
We waren dus heel tevreden. Ze waren heel nieuwsgierig naar onze activiteit.

We begonnen de activiteit met een kort tekstje. Daarna volgde een kennismakingsspelletje met stickers: het stickersspel met de hoed. Zo probeerden we de namen van de kinderen te memoriseren. Het was echt grappig hoe ze ons hints gaven naar het zoeken van hun namen. Er werd echt veel plezier gemaakt met af en toe een grapje!

Nu we elkaar beter kenden begonnen we met een spelletje rond verhaaltjes. Samen met de kinderen probeerden we door te starten met 1 zin, een kort verhaaltje te maken. Een van de verhaaltjes begon met: the monkey goes to the picknick! Plezier alom!
Uiteindelijk lazen Anita en Anjana de twee verhaaltjes voor, wat voor de nodige hilariteit zorgde!
Spontaan gaven ze de verhaaltjes een titel: The unlucky monkey and the magic boat.

Dit was de perfecte aanloop voor de volgende activiteit de volgende dag. We vroegen ze hun favouriet verhaaltje neer te schrijven op een strookje papier. We verzamelden alle strookjes in de zonnehoed van Tom.

Tenslotte zongen we samen de Beglian Happy song! Vol enthousiasme namen ze afscheid van ons! Ze vonden het duidelijk echt plezant!

Sofie

Jongens en Wetenschap I

Hier in Nepal maken de windjes minder lawaai door:

a) De hogere hoogte en de lagere luchtdruk (we zitten hier op 1400m)
b) Het vezelrijke voedsel (de Dalbad het dagelijkse maal bestaat hoofdzakelijk uit rijst, aangevuld met sausje en in rijkere middens met vlees en groenten maar daar besteed de doorsnee Nepalees weinig geld aan...)
c) Dat glaasje Yakmelk 's ochtends doet wonderen


Tom

Afscheid van een zusje...

Dag allemaal,

Afscheid nemen is iets universeels...afscheid nemen van een famlielid en die gevoelens kunnen delen met mensen is intens. Het schept een band... Ik heb een herdenkingsceremonie mogen meemaken van het zusje van Soennita. Het zusje, 8 jaar, is 1 van de kinderen van het project van Herwig. Vorig jaar is ze gestorven, Herwig was toen op weg naar Nepal en kwam juist te laat om afscheid te nemen...

Nu een jaar later is op een mooie manier herdacht. Alle kinderen kwamen samen met Herwig, Ranjana (de leerkracht) , en wij samen bij de tempel van de god Krishna. Op de trappen van de tempel werd de foto van het meisje gezet en mooi versierd. Twee priesters zongen en speelden muziek. Ik zat samen met de kinderen neer op matjes op de grond. We kregen elk een schaaltje, gemaakt uit bananenbladeren met daarin een rode bloem, een beetje rode kleurstof, wierookstokjes, een aardewerkpotje met olie en een lontje erin en tenslotte een klein papiertje. Op dat papiertje konden we wensen opschrijven voor een overledene die je goed kende of voor het meisje zelf...

Het had iets mystieks met de rokende wierookstokjes, geprevel van de leerkracht en gezang van de priester.
We moesten rechtstaan en gingen met het schaaltje in onze hand naar de rivier, die naast de tempel lag. Over deze rivier waren de assen van het meisje vorig jaar uitgestrooid. De brandende kaarsjes werden op een steen aan de oever van de rivier gezet. De schaaltjes met onze boodschapjes, rode kleurstof, bloem en wierookstokjes werden een voor een op rivier gezet. Tientallen schaaltjes dreven op de rivier... en dreven mee met de stroming naar ongekende oorden...We keken ze na tot we allemaal van de horizont verdwenen waren... Een mooi en emotioneel gebeuren...ik werd er helemaal stil van...Het leven op de brug boven ons ging gewoon door te gaan, hoewel bij ons de tijd leek stil te staan... Nadien keerden we terug naar de tempel. De priester deelde aan ieder van ons twee suikerkristalletjes uit. Hij had ook een bloem vast; we kregen elk een bloemblaadje van deze bloem en moesten dit in ons haar steken, als teken van verbondenheid.Ik zag dat Soennita haar zusje miste, ze kreeg van Herwig een foto van haar zusje mee.
En zo keerde iedereen terug naar eigen huisje... met Soennita en de andere meisjes hebben we die namiddag nog een leuke bergwandeling gedaan en honderduit gebabbeld! Haar zusje heeft grenzen en deuren geopend...!

---

----

Welkomfeestje

Hello Belgian people!

Donderdag 10 juli organiseerde Herwig, de projectleider van Sarmilla een WELCOME-party voor de Belgen, 38 kids en hun ouders. Een warm gebeuren. Je zou die vreugde moeten kunnen bewaren, opslaan, een voorraad van aanleggen. Elk samenzijn is steeds weer uniek. Er was taart, Ranju maakt chocolademelk, we dronken uit kleipotjes gemaakt door onze pottenbakker, een speechke, eenvoudige maar deugddoende geschenken, we zongen voor de jarige Bikesh (15) en Tara (16), er waren traantjes, veel gelach en een hoofd vol gedachten. Dertien jaar geleden was hier niets. Nu zijn hier 38 kinderen die een droom hebben en daaraan werken. 16 gelukkige gezinnen.

We voelden ons enorm vereerd, vol emoties, ik stond echt te trillen op mijn benen toen ik mezelf moest voorstellen van vreugde... We kregen een prachtig boekje uit handgeschept papier, een kaarsje, een zelfgemaakt bloempje en tekeningen! Er werd ons een tika -rode klodder kleurstof vermengd met rijst als geluksbrenger -op ons voorhoofd aangebracht! Ons geluk kon niet meer stuk!

Tenslotte zongen Annelies, Tom en ik nog het liedje- If you are happy and you know it clap your hands-! Dit liedje vonden ze echt leuk en op het einde was het echt ambiance. We gaven ook nog een kleine attentie: een heel mooi zakje met daarin een schaartje en plakband.
Nadien wou iedereen met ons een babbel slaan... ze waren zo nieuwsgierig en zo lief! ECHT ONGELOOFLIJK!

We maakten ook kennis met de ongelooflijke lieve en warme lerares Ranjana (hier zeggen ze Ranjana miss). Ze is de lerares van het project Sarmilla.
Het werd al snel donker en tijd om naar huis te gaan!
De volgende dag moesten we er immers vroeg uit (5u).... vroeg toch voor ons! De Nepalesen staan hier immers elke dag zo vroeg op!

Namaste
Sofie

Woensdag, 9 juli

Hallo allemaal,

Weer een leuk dagje om te vertellen! Vandaag zijn we naar Kathmandu geweest. De bedoeling was om er iemand op te halen aan de luchthaven en daarvoor wat indrukken op te doen van de hoofdstad.
De bus ernaartoe (ongeveer 30 min van Bhaktapur) was al een avontuur, als je hier het verkeer kent. Samen met Ram, onze gids, een jongen van 15, hebben we door talrijke straatjes gelopen met enorm veel mooie en kleurige stoffen en sjaals. Daarna nog iets gaan drinken in een donkere bar, maar wel gezellig!
Ik, Tom en Sofie zijn dan vroeger teruggekeerd naar Bhaktapur met een taxi. Een hels avontuur! Die taxichauffeur toeterde naar iedereen die ook maar in zijne weg stond. Hij reed bijna opzettelijk toe naar de mensen, om ze dan net niet te raken! Na 1 uur en 3 kwartier rijden en geen van alledrie wagenziek, kwamen we terug aan in het voor ons al bekende Bhaktapur...
Voila, tot hier ons auto-avontuur...
groetjes,
Annelies

The first day

Dinsdag was onze eerste dag in Bhaktapur! We gingen op verkenningstocht samen met een plaatselijke jongen Ram. Hij liet ons prachtige tempels en steegjes zien. Hij liet ons ook zijn
mini-slaapkamertje zien. Het was nog steeds wennen aan de vele blikken!

Het was echt kijken, zien en proeven van de Nepalese cultuur. De stad is echt wel een beetje middeleeuws: terracotta wegen en gebouwen, pagodes en het koninklijk paleis. In ons dorpje zijn er wel honderden offerplaatsen of voor de Nepazen pujas. De geur van hout, wierook en de typische pigmemten die hier rijkelijk gebruikt worden prikkelden onze zintuigen...

De mensen zijn hier zo lief! We voelen ons hier echt wel welkom! We liepen echt wel heel de dag met onze mond vol tanden... Om af te sluiten gingen we nog even buiten de stad naar de tempel van Ganesh. Op onze weg daarheen kwamen we heel wat schoolkinderen tegen die mooi uitgedost waren in hun uniform. Echt heel mooi om zien.

Na zo een lange tocht hadden we grote honger en aten we een heerlijk maal.
We kijken al uit naar de volgende dagen!
Sofie
NAMASTE

De Nachtwacht - Nepali Style

Telkens je ons landje tijdens de vakantie voor een beter verruild, word je geconfronteerd met de andere gewoonten en gebruiken. Hoe verder je het gaat zoeken, hoe meer je verrast zal worden. Vanaf onze eerst nacht en sindsdien elke nacht erna worden we in slaap gewiegd - sommigen uit slaap gehouden - door de Nepalese nachtwachter.

Even vertellen dat het levensritme hier lichtjes anders is dan wat we gewoon zijn. Om 4h30 komt hier in deze periode van het jaar de zon op, waarna de bedrijvigheid volop start. Eerst wordt tot totale wanhoop van menig bezoeker de goden verdreven met een hels gebel dat elke dag minstens een uur aanhoudt. De mensen hier gaan aan het werk -terwijl wij nog steeds van onze jetlag recupereren- en hebben hun (warm) 'ontbijt' omstreeks 10h. Waarna ze weer aan het werk gaan en er omstreeks vijf de brui aan geven om te gaan avondeten. Tegen 7 valt de avond en tegen negen is er geen kat meer op straat te bespeuren...

Na negen is er niets meer te beleven en zoeken we ons kamers op. Gezien we nog steeds niet volledig gesynchroniseerd zijn met het nepalese ritme, lezen we dan nog wat of zitten samen om ons project voor te bereiden of te bespreken (daarover binnenkort meer).

Doorgaans is het ook voor ons rond elven tijd om te gaan slapen en een halfuur later... getik. Voor wie het eerst in Bakhtapur is... is het op zijn minst angstaanjagend want tussen elf en twaalf hoor je er een onbestemd getik. Als je tussen je luikjes piept kan je met wat geluk een man bespeuren die al dwalend door de straten met een lange stok tegen de huizen deuren en alles wat niet goed vaststaat of ligt, klopt. Het is zijn taak om de veiligheid van de buurt te waarborgen en alle mensen die hij op zijn tocht tegen het lijf loopt neemt hij mee, want hier in Nepal hoort er 's nacht s niemand thuis op straat... alsof we op dat uur van de dag daar zouden vertoeven?!

Misschien nog zo geen slecht idee, we liggen dan wel even te luisteren naar onze nachtwacht en vaak te vervloeken, doch na zijn doortocht kan je er gif op innemen dat de nacht rustig verloopt...Tot we omstreeks 5 opnieuw door het helse gebel gewekt worden en met de slechte goden ook de slaap uit Bakhtapur verjaagd wordt.

tom

Met de voeten op aarde

Hallo allemaal,
We kwamen hier maandag aan na een lange vlucht via Frankfurt, Abu Dabi en Kathmandu. Het vliegveld van Kathmandu zorgde meteen voor een eerste duik in onze nieuwe realiteit: Niet veel groter dan het station van Zottegem en bijlange niet de infrastructuur :).

Nadat we wonderwel onze bagage recupereerden werden we buiten omzwermd door honderden taxi chauffeurs. gelukkige stond daar ook een hartelijke delegatie van Saraswati Sadan tussen. Herwig, de projectleider van Saraswate Sadan en Sarmila, vloog ons om de nek en we kregen er meteen een mooi welkoms sjaaltje om de nek.

Hij sleurde ons uit de menigte en leidde ons weg uit de chaos, waar twee busjes klaar stonden om ons 20km verder naar Kathmandu te brengen. De trip verliep op zijn minst chaotisch - of laten we dit vanaf nu de Nepali way of life noemen. De facto rijden ze hier links maar in de praktijk wil dit zeggen dat men maximaal de weg gebruikt. Bij elke frontale confrontatie van twee wagen - zowat elke 10sec - kruisen de tegenliggers elkaar rakelings langs links en claxonneren ze de ziel uit hun lijf. Mijn haar sloeg eensklaps drie tinten grijzer uit.

Voor de mensen die vertrouwd zijn met het Chinese verkeer : 'Dat was echt peanuts kerels' :)
Wonderwel zonder slachtoffers raken we heelhuids tot aan de poorten van Bakhtapur en belanden in een andere wereld.

Bakhtapur is een van de drie koningssteden van Nepal en werd in tegenstelling tot Kathmandu in hun originele staat bewaard en op sommige plaatsen heropgebouwd. Dit bruisende stadje barst van de tempels en is zowat volledig opgetrokken uit terra cotta woningen en winkels. Je waant je er een paar honderd jaar terug in de tijd. En zeker duizenden kilometers van huis want geen blanke te bespeuren. Dat hebben we wel mogen merken want deze eerste dagen worden we vaak nog onbeschaamd aangestaard en nagekeken. Maar dat kunnen we hen moeilijk kwalijk nemem gezien we zelf ogen tekort komen om al dit op te slaan. We proberen hoor, maar soms heb ik nog steeds het gevoel vanop het dak van onze herberg naar een prentkaart zitten te kijken. En ik heb zo een vermoeden dat het nog wel even zal duren voooraleer we echt weer met onze voeten de grond raken. Zolang zweven we door de straten en steegjes!

Namaste (ik groet de god in jou)

tom

nepal komt steeds dichter en dichter!!!

Vorige week afgestudeerd! Dit weekend ingetrokken in ons appartement (Tom en ik)... En nu alles verzamelen voor Nepal! Wat een organisatie! Tom en ik hebben gisteren nog teva's gekocht in de solden echt een koopje! Tom kon zich niet laten om ook een reisradio te kopen... hehe! Nog een laatste keer gisteravond met ons drietjes samengezetten voor een stevige babbel! Dit heeft echt nog eens deugd gedaan! En nu is het echt aftellen... Ik vind het echt wel spannend en ben echt heel benieuwd!
Deze avond ga ik nog eens lekker genieten van mijn mama haar Belgisch eten!
Zoen
Sofie