Nu ongeveer een jaar geleden bezocht Anneke voor het eerst Bakhtapur en leerde tijdens haar verblijf de straatjongen Ram kennen. Ram leeft als 15 jarige alleen in een kamertje in bakhtapur en probeert hier elke dag opnieuw niet alleen genoeg geld te verdienen om te overleven, maar ook zijn straatarme familie te onderhouden die in een dorp op het platteland woont.
Zijn leven leest als een drama en verschilt weinig van dat van de vele andere kinderen die hier door de straten dwalen: nadat zijn oudere zusje en jongere broer overlijden raken de ouders aan lagerwal, vader drinkt en krijgt gokschulden, wordt achterna gezeten door schuldeisers en moet naar het platteland vluchten. Daar valt zo mogelijk nog minder te verdienen dan in de stad. Ram ziet als enige oplossing om zelf naar de stad te trekken en geld voor zijn familie te verdienen.
Sinds enkele jaren verdient hij de kost door toeristen en bezoekers rond te leiden. Zo liet hij ons ook de eerste dag met de binnenstad van Bakhtapur kennismaken. Hij spreekt ondertussen vloeiend engels en leidt ons als volleerde gids door de stad, weet alles te vertellen over de geschiedenis van de stad en timmert zo aan zijn eigen weg.
Afgelopen zaterdag nam hij ons op sleeptouw naar Swajan Bonath waar een van de meest indrukwekkende Boedhistische stupa's - tempels - te vinden is. Ram had ons verteld over zijn drie broertjes - Rajendra, Surya en Sankar - en vertelde terloops hoe zij steeds over die plaats praten..... het leek ons een leuk idee om ook zijn drie broertjes op een leuke dag mee te nemen.
En dat werd het: Na een helse rit naar Kathmandu werden we door een minibusje aan de voet van deze pelgrim tempel gedropt. Honderden meter hoger torende de stupa uit boven Kathamndu en het werd meteen duidelijk dat we het stevige ontbijt van die ochtend best zouden kunnen gebruiken. Zo vroeg op de dag was het er best wel kalm en konden we in alle rust beginnen aan de de klim naar de top. Tijdens de lange rit hadden we de kans gekregen om de schuchtere broertjes beter te leren kennen - ook nepalese jongetjes zijn gek van auto's en fietsen - en voor we het wisten stormden we hand in hand de honderden trappen op die naar de tempel leiden. Onderweg lieten we ons entertainen door de bavianen die de tempel bevolken, maar op een veilige afstand want de apen waren alles behalve schuchter en schrokken er niet voor terug om uit te halen. De klim ging gepaard met de nodige adempauzes hoor.... Maar was het meer dan waard want boven wachtte ons een uitzicht uit de duizend....
Zo ver ons oog rijkte werden we omgeven door een lappendeken van huizen, schuurtjes en krotten, afgezoomd door het ons omringende gebergte. Als we al onder de indruk waren door de chaotische drukte in de stad zelf dan moesten we wel eens goed slikken bij dit indrukwekkende panorama.... Aan onze voeten leefden 10 miljoen mensen. Naast onder en boven elkaar... Stel je even voor dat je iedere belg op een groot marktplein zet en dan vanuit de kerktoren een kijkje neemt..... Je zou je van minder even heel klein voelen.
Ook voor de kinderen was dit een hele belevenis! Ram toonde ons waar hij jaren geleden met zijn ouders geleefd had. De jongens schaterden het uit bij het zien van elke aap en ook wij pikten een stevige brok cultuur mee tijdens ons bezoek. Maar ik denk wel dat ik voor ons allemaal kan spreken als ik zeg dat de lachende gezichtjes van de jongetjes de dag voor ons wel heel bijzonder maakten. Uitgeteld keerden we terug naar Bakhtapur... Rajendra viel in slaap op An's schoot en ook Surya en Rajendra zaten te knikkebollen...
Wij keerden terug naar onze mooie koele kamer terwijl Ram zijn broertjes te slapen legde in zijn piepkleine groezelige kamertje... . Maar in tegenstelling tot de vele dakloze kinderen in deze stad slaagt hij er wel in om zijn lot te verbeteren...
Tom
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten